توی بغضِ خیسِ گریه ،
از تو من به خود رسیدم
سفری بی انتها بود،
که اونـو بجـون خـریدم
لحظه، لحظهء غزل بود،
جوششِ عظیمِ احسـاس
که همیشه توی گریه،
همـدم و همسـفر مـاس
واژه واژه شد تو سینه،
هق هق ام رنـگ تـرانه
من یه رود بی نشون و،
تو یه دریـا بی کرانـه
تو هوای بی قراری،
اسم تـو اومد تـو سیـنه
همیشه آخـر قـصه،
واسه مـن اینـجا همیـنه
یه علامت سـؤالِه،
واسـه مـن آخـر حرفـام
مث زنجیر یـه عادت،
روی دستـام روی پاهـام
از چی پیدا شد ترانه ،
حرف من پشت غزل مـرد
همهء قافیـه هـامو،
حـس این دلـشوره ها برد.

نوشته های دیگران ()

بگو بعدتو چه اسمی
اسم خوب این ترانه اس
واسه شاعری کدوم عشق ،
بهترین شکل بهانه اس
بگو من از تو چی خواستم
که پرنده مو پروندی
با منِ همیشه عاشق
توی این شبا نموندی
بگو این ترانه هامو
پیش پای کی بریزم
بین رفتن و نرفتن
عمریه که در ستیزم
موندنم شاید که مرگه،
رفتنم اگه نمردن
این خودش یه جور عذابه،
بی تو اینجا جون سپردن
حرف تازه ای ندارم

پرم از تکرار و تکرار
عاشق ترانه هامو
کی زده به چوبه ی دار
من بدون عشق پاکت
خسته و زخمی و ویرون
مث یه خاکستر سرد
زیر این هجوم بارون
کاشکی میشد که میگفتی
این یه خواب یا که رویاس
وعده دوباره ما
واسه امروز یاکه فرداس
کاشکی این یه خواب بد بود
که با صبح میرفت تو ابرا
از همه دلواپسی هاش
تو بودی که مونده بر جا.

نوشته های دیگران ()

بر سرم ابری ندارم
آسمانم سرد و تیره
کم کمک این ابر دلگیر
گشته بر مهتاب چیره
آن ستاره پشت ابر است
میزند سوسو از آن دور
میشود آرام آرام
با هجوم ابر بی نور
روی ایوان اتاقم
یک گل پیچک نشسته
از غروب آن ستاره
گویی او هم دلشکسته
می چکد اشک ستاره
نم نمک آرام آرام
می رباید ابر تیره
از ستاره بوسه و کام

نوشته های دیگران ()