بغضی عظیم درون گلویم نهان شدست

پنهان ز دیدگان مردم و بسیار منزویست

نامردتر ز بازی دهر است و نارفیق

گویی که روزگار یک پیلهء سیاه

بر قامت غمین بغضم تنیده است

تا قدرت پلید خویش به قلبم نشان دهد

مزدور روزگار چه بی رحم و حیله گر

چنگال غم نشان خویش به قلبم فرو کند

شاید که روزگار خواست مرا یاد آورد

آن قصه قدیمی پر رمز و راز را

ای روزگار چقدر پر ز کینه ای

بعد از گذشت این همه سال از وقوع آن

این کینه در وجود تو موج می زند

فرتوت و خسته از این ظلم کهنه از ازل

انسان همیشه بندی این چنگال کینه بود

همواره در فراز و نشیب دقیقه ها

در فکر چاره ای برای خلاصی از این چنگ سرد بود

راهی نداشت

سلاحی نداشت

بیچاره آدمی!!

همواره ناگزیر بود تحمل برای او

زیرا که بعد قصهء سیب و فریب او

باری ز جنس غم به دوش و بختکی ز جنس بغض

در گلوش بود

این آسمان تشنه به خون زمین نگر

وین داس ماه نو نگر و قطره قطرهء خون زمینیان

کز صبحدم ز صورت گل ها روان شود

این ها همه بغض گلوگیر من شده

بغضی عظیم درون گلویم.........