ای پـرنده بـهاری از کدوم ایل و تباری
واسهء تـنهایی خود نـباید اشکی بــباری
جفت تو از اینجا رفته، یه بهار یا دو بهاره
دنبال اون دیگه رفـتن ، میدونی فایده نداره
روزی که از اینجا رفتی پرو بالش و شکستی
ساده دل اون ، بخیالش که تا دنیاس پاش نشستی
ندونست بال و پرِ تو تشنه بود برای پرواز
دنبال یه عــشق تازه ، سفرت رو کردی آغاز
روز و شب فکر پریدن، برده بود تاب و تب تو
آروم آروم دیـگه افتاد، اسـم اون از رو لب تو
تو نگاهت عاشقی مرد، بیصدا شد جفت خسته
ندونـستی که هنــوزم بـه امید تو نشسته
رفـتی و رفـتی تا ابرا بهوای عشــق تازه
تا که خورشیــد واسهء تو قصری از طلا بسازه
اما آتیش به پرت زد، قصر رویایی تو سوخت
جفت پر بستهء تو باز، چشم بـه آسمونا میدوخت
حالا برگشتی به خونه، بخیالت که میمونه
بعد این هـمه جـدایی، تـو رو تو دلش میشونه
ولی از اون جفت عاشق ،پری مونده یادگاری
که یـادت میاره عشق و ، ای پـرندهء بـهاری

نوشته های دیگران ()