روزی فرشته ای عاشق خورشید شد .بال زد و رفت به سمت آن.ولی همینکه نزدیک شد ،
خورشید بالهای او را سوزاند . فرشته صبر و تحمل کرد ، تا بالهایش ترمیم شدند. و
دوباره به سمت خورشید بال زد . و باز خورشید بال های اورا سوزاند . فرشته تصمیم
گرفت ، به جای نزدیک شدن به آن در نور خورشید بایستد و قلبش را از جنس آفتاب
کند . ایستاد و از نور خورشید نگاه کرد و دید قلب آسمان آبی است ، چهره مردانگی
سبز ، حتی احساس روشن خورشید را لمس کرد. فرشته هیچگاه چشم هایش را از سوی
خورشید بر نگرفت! خورشید راز بزرگی را برای فرشته آشکار کرد ! راز یکرنگی ،
پاکی و راستی . هیچ واژه سرزنش کننده ای نمی توانست او را آزار دهد . چون افسون
محبت و گرمای او بود . فرشته خوشحال بود چون هنوز قلبش زنده و بالدار بود . آری
مهربانم ، آن فرشته من بودم و آن خورشید تو . از آن روز من تو را با نامهایی
صدا می زنم که هیچکس جز الهه زیبایی معنای آنها را نمی داند .آری مهربانم ، به
تو می گویم و به کسی جز تو نمی گویم دوستت دارم ای همیشه دوست داشتنی ترین من.

نوشته های دیگران ()