ای شب،به پاس صحبت دیرین،خدای را
با او بگو چه میکشم از درد اشتیاق
شاید وفا کند،بشتابد به یاریم
ای دل،چنان بنال که آن ماه نازنین
آگه شود ز رنج من و عشق پاک من
با او بگو که مهر تو از دل نمیرود
هر چند بسته مرگ،کمر بر هلاک من
ای شعر من،بگو که جدایی چه میکند
کاری بکن که در دل سنگش اثر کنی
ای چنگ غم،که از تو بجز ناله بر نخاست،
راهی بزن که ناله از این بیشتر کنی
ای آسمان،به سوز دل من گواه باش
کز دست غم به کوه و بیابان گریختم
داری خبر که شب همه شب دور از آن نگاه
مانند شمع سوختم و اشک ریختم
ای روشنان عالم بالا،ستاره ها
رحمی به حال عاشق خونین جگر کنید
یا جان من ز من بستانید بی درنگ
یا پا فرا نهید و خدارا خبر کنید!
آری،مگرخدا به دل اندازدش که من
زین آه و ناله راه به جایی نمیبرم
جز ناله های تلخ ز ساز من
از حال دل اگر سخنی بر لب آورم
آخر اگر پرستش او شد گناه من؛
عذر گناه من،همه،چشمان مست اوست
تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من؛
او هستی من است که آینده دست اوست.
عمری مرا به مهر و وفا آزموده است
داند من آن نیَم که کنم رو به هر دری
او نیز مایل است به عهدی وفا کند
اما-اگر خدا بخواهد-عمر دیگری

نوشته های دیگران ()