شب بیماری ام تا صبح پایید
سحرگاهم ربود از دست ، خوابی
 همه شب سر به سر بیدار بودم
 به امیدی که خیزد آفتابی
چراغم خفت ، شمع بسترم خفت
نتابیدم به بالین پرتو ماه
تو گویی ماه - مرغ آسمان - مرد
چو لب بستند مرغان شبانگاه
شمردم نرم نرمک لحظه ها را
 نه آغازی در آن دیدم نه انجام
فرورفتم سپس نومید و خاموش
 در آن تاریکی نیلوفری فام
شمردم اختران آسمان را
که شاید برهم افتد دیده ی من
 ولی دردا که یاد دیده ی او
 نرفت از خاطر شوریده ی من
ز بستر جستم و افروختم شمع
کز آن بیگانه جویم آشنایی
ولی شمع خیالم زودتر تافت
دلم تاریک شد زان روشنایی
به رقص سایه روشن دوختم چشم
که از غم وارهانم خویشتن را
ولی شمع از نسیم نیمه شب مرد
نهاد از دست کار سوختن را
 چو پر شد جام چشمم از می خواب
 صدای ساعت بیدار برخاست
به زنگش گوش دادم لحظه ای چند
 شمردم ضربه ها را تا فروکاست
 نمی دانم ، خدایا !‌ صبح چون شد
ولی دانم که مرغ صبح نالید
تنم زین سخت جانی در عجب ماند
 به خود بالید و بر من نیز بالید
 همه شب سر به سر بیدار بودم
سحرگاهم ربود از دست ، خوابی
شب بیماری ام تا صبح پایید
به امیدی که خیزد آفتابی

نوشته های دیگران ()